Soms

Soms als ik een tekst moet schrijven of een ontwerp moet maken lukt het me niet meteen om de juiste woorden te vinden of de juiste beelden te vormen. Toch heb ik er altijd vertrouwen in dat vroeg of laat de woorden of de ideeën wel in mijn hoofd zullen ploppen,.. zo ook dus met dit.

Enkele nachten geleden, tijdens onze treinrit richting het noorden, besefte ik nog maar eens hoeveel geluk ik toch heb. Geluk met mijn prachtige gezin en de prachtige reizen en avonturen die we de afgelopen jaren al samen mochten maken. Al vanaf de (ietwat pittige) start merkten we dat er meteen een klik was tussen ons en de kids en ook de kids onderling. Intussen zijn we al meer dan 6 jaar verder en voelt het nog steeds super bijzonder om samen ook dit avontuur weer te mogen beleven. 

Vanuit dat gevoel, besprak ik enkele weken geleden met de 4 kinderen al, wat ze ervan zouden denken als we alles eens officieel zouden maken. Meteen verscheen er bij alle 4 een glimlach op hun gezicht en een volmondig “ja” volgde.

Het hoe, het wat of het wanneer,.. dat wiste ik nog niet. Wat ik wel wist, was dat ik alvast een ring wilde bestellen. Ook eentje die gemaakt was van oude skateboard decks,.. net zoals degene die ik van Mario kreeg in januari. Met een smoesje nam ik zijn maat en bestelde de ring. De man van Boardthing antwoordde me meteen terug. Ik was de maat vergeten toe te voegen aan mijn order. Ik liet hem weten dat het dezelfde maat van ring was als die Mario Vanlimbergen in december bij hen bestelde. Sebastian, de eigenaar van boardthing, stuurde me vervolgens volgende vraag: “Bedoel je de ring van december met maat 19? Of die van mei met maat 17?”

HEUH?? Welke andere ring van mei? 

Sebastian probeerde zich hieruit nog te redden, maar helaas,.. 😂 Alhoewel,.. tot op vandaag heb ik nog geen andere ring gezien hoor,..🤔😁

Soit,.. ik dwaal af,.. 2 dagen voor ons vertrek bleek er een aangetekende zending te zijn toegekomen op mijn naam. Omdat zo’n brieven me toch steeds een beetje zenuwachtig maken, trok ik meteen naar de post. Bleek de ring net op tijd te zijn, zodat hij stiekem mee de valies in kon richting Thailand. De kinderen waren super benieuwd wanneer ik het zou vragen. Of waar. Maar tot nu kon ik daar niet op antwoorden.

Maar nu ik hier in de trein lig, besef ik pas hoe erg ik met mijn gat in de boter ben gevallen om deze prachtige reis en dit mooie avontuur te kunnen maken met mijn super gezin en mijn heerlijke lief,.. Ik hoop dan ook dat wanneer Mario deze tekst leest, hetzelfde voelt. 

Daarom ga ik graag al door mijn knie en vraag ik als hij zich omdraait: Mario, wil je met me trouwen?”

En toen zei hij …